چرا مارادونا بوکا جونیورز فقیر را به ریور پلاته غنی ترجیح داد؟/ از لابلای کتاب ال دیگو
تاریخ انتشار: ۹ دی ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۴۰۴۵۵۲
همیشه می‌دانستم بوکا جونیورز دوران خاصی خواهد بود، همیشه. در خانه‌مان همه طرفدار بوکا بودند و آنها اولین طرفدارانی بودند که تشویقم کرده بودند: "بذارید بمونه. بذارید بمونه!" همان‌هایی که وقتی 4 گل برابر گاتی زدم، ایستاده برایم دست زدند. همیشه می‌دانستم آینده‌ام در آنجا رقم می‌خورد، ولی طول کشید تا با من تماس بگیرند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
طرفداری| در این بخش از کتاب ال دیگو که قبلا چند قسمت آن را در طرفداری (اینجا) منتشر کرده ایم، ماجرای شنیدنی پیوستن دیگو مارادونا به بوکا جونیورز را می‌شنویم. دیگوی فقید در مورد اینکه ریورپلاته با جیبی پر از پول به شدت خواهان جذبش بود، ولی در نهایت به خاطر علاقه قلبی و البته خواهش پدرش، راهی بوکا شد که به گفته خودش، هیچ پولی در بساط نداشت! باهم می خوانیم:
ریور پلاته، رقیب اصلی بوکا، پیشنهاد جالب توجهی به رئیس آرژانتینیوس داده بود. آراگون کابررا به خورخه سیترزپیلر گفته بود می‌توانم به اندازه پردرآمدترین بازیکن باشگاه که در آن زمان پاتو فیلول[1] بود، درآمد داشته باشم. وقتی این را شنیدم، گفتم: «امیدوارم ال‌پاتو حداقل 50 هزار تایی بگیره!» نمی‌دانم، شاید هم مبلغی که از نظر من خیلی بالا بود، چون مگر به خاطر مبلغ بسیار بالا راضی می‌شدم آنجا بروم. پیشنهاد ریور خیلی بالا بود، اما از جایی که من می‌آمدم، همه عاشق بوکا بودند. یادم است یک روز مشغول پیاده‌روی با پدرم بودیم و او در مورد یکی از رویاهایش صحبت می‌کرد؛ چیزی که قبلا از او ندیده بودم. شوکه‌ام کرد. معمولا از اینکه چه چیزی در سرش می‌گذرد، حرف نمی‌زند. برای همین وقتی حرف می‌زند، سراپا گوش می‌شوم. آن روز این‌طور گفت: «دیگیتو، می‌دونی دیشب به چی فکر میکردم؟ خیلی خوب می‌شه که یه روز پیراهن بوکا رو بپوشی و در بومبونرا بازی کنی و خانواده‌ات از ته دل برات فریاد بکشن.» این یکی از دلایلی بود که بوکا شانس بالایی در موردم پیدا کرد، ولی ورشکسته بودند؛ حتی یک پنی هم در بساط‌شان پیدا نمی‌شد.
آن طرف سمت ریور، آراگون داشت بو می‌برد تمایل چندانی ندارم و از طریق خورخه برایم پیام جدیدی فرستاد: «بگو دیگو به مبلغی برابر با فیلول راضی بشه یا به دردسر می‌افته!» پیامش شبیه تهدید بود و به یک باره تمایلم خیلی کمتر شد. خورخه توانست سردربیاورد فیلول چقدر می‌گیرد که مبلغ قابل ملاحظه‌ای بود، ولی آن موقع دیگر تصمیمم را گرفته بودم. اگر به آن تیم پرستاره ریور می‌رفتم، رقابت فوتبالی در آرژانتین تقریبا به صفر می‌رسید. با حضور من، هیچ‌کس دستش هم به جایگاه ریورپلاته نمی‌رسید. ریور در آن زمان، پاسارلا، گایگو، مرلو، آلونسو و خوتا‌خوتا لوپز را در اختیار داشت. در سوی مقابل اما، بوکا با سیلی صورتش را سرخ می‌کرد و با سرمربیگری اوسوالدو راتین، بدترین فصل تاریخش را پشت‌سر می‌گذاشت. وقتی به آن فصل افتضاح که بوکا فقط 3 امتیاز کسب کرد، فکر می‌کنم، با خودم می‌گویم: «لعنت به تو، راتین. بوکا دستت بود و فقط 3 امتیاز گرفتی!»
بلافاصله بعد از پیام آراگون بود که فرانکونیری، خبرنگار نشریه کرونیکا تماس گرفت و از احتمال قطعی شدن قراردادم با ریور پرسید. سریع فهمیدم داستان از کجا آب می‌خورد و می‌خواست قمار کنم: «نه، با ریور امضا نمی‌کنم، چون بوکا باهام تماس گرفته!» همان لحظه بود که آن ایده به سرم زد. شبیه لحظاتی که یک هو چیزی به شما الهام می‌شود. خب، فرانکونیری هم با شنیدن خبری که روح بوکا هم از آن خبر نداشت، هیجان‌زده شد و به دام افتاد. کرونیکا آن روز عصر، تیتر زد: «مارادونا در راه بوکا!» عملیات شروع شده بود. فقط باید منتظر می‌شدیم تا مدیران بوکا هم طعمه را گاز بزنند. همین‌طور هم شد.
اول پرسیدند واقعا می‌خواهم به بوکا بروم یا این حرف را زده‌ام که فشار بیشتری با ریور بیاورم؟ شرایط پیچیده‌ای بود. همه پول‌ها دست ریور بود، اما هیچ سهمی از قلبم نداشت؛ بوکا پولی نداشت، ولی تمام اشتیاقم متعلق به آنها بود. مذاکرات را با کارلوس بیو و دومنیگو کوریگلیانو، مدیران باشگاه، آغاز کردیم. در همان گیرودار، به ماردل پلاتا رفتم تا در گولدکاپ به همراه آرژانتینیوس مقابل ریورپلاته بازی کنم. آن موقع دیگر همه می‌دانستند قلبم متعلق به بوکا است و در تمام طول مسابقه از هیچ توهینی نسبت به من فروگذار نکردند. می‌خواندند: «مارادونا، ای مادربه‌خطا، یه فاحشه تو رو به دنیا آورده!» با این حال، بعد از مسابقه و با وجود باخت، من خوشحال‌ترین انسان روی زمین بودم. آن چیزی را که می‌خواستم، به دست آورده بودم. توانسته بودم به مسئولان ریور بفهمانم به هیچ وجه آنها را نمی‌خواهم. تا آن موقع غیر از مصاحبه با کرونیکا، حرف دیگری نزده بودم، ولی آن روز بیرون از رختکن، تقریبا با فریاد، گفتم: «بعد از اون همه توهین، شکی ندارم مقصد بعدی‌ام بوکا است، نه ریور!» قیامت به پا شد. پروسپرو کونسولی، رئیس آرژانتینیوس، که عاشقم بود، می‌خواست مرا بکشد. از ریور 13 میلیون دلار خواسته بود و می‌دانست به آن می‌رسد، ولی بوکا چه؟ هیچ‌چیز! چه کار می‌شد کرد؟ چگونه باید تصمیم گرفته می‌شد؟ مذاکرات در با تنش بسیار شروع شد.
مارادونای جوان در کنار پدر و مادرش؛ پدر دیگو آرزو داشت پسرش را روزی در پیراهن بوکا جونیورز ببیندیک اتفاق دیگر مطمئنم کرد که باید به بوکا بروم. فوریه 1981 بود که کلودیا و خانواده‌ام را برای تماشای فینال جام‌جهانی کودکان بین اینترمیلان و تاهوایچی بولیوی به استادیوم‌مانیومنتال، ورزشگاه خانگی ریور، دعوت کردم. کلودیا نمی‌توانست بفهمد چرا باید خودم را چنین محیطی قرار دهم، ولی به هر حال رفتیم. فضای متشنجی بود. وقتی‌وارد جایگاه ویژه شدیم، یکی گفت: «تو و دوست دخترت می‌تونین برین تو، ولی جایی برای بقیه نیست. اگه می‌خوای می‌تونن بین تماشاگرا بشینن!» خوشم نیامد ولی در نهایت قبول کردم، چون نمی‌خواستم جنجال راه بیندازم. کلودیا و من در جایگاه ویژه نشستیم. چند دقیقه نگذشته بود که چند نفر از مدیران ریور از پشت‌سر شروع به داد‌و‌بیداد کردند: «اینجا چه غلطی می‌کنی، حروم‌زاده؟» سرم را برگرداندم. می‌خواستم بکشم‌شان. شروع به مشت انداختن سمت هم کردیم. حرفی که در آخرین لحظه قبل از بیرون انداخته‌شدن از آنجا و نشستن بین تماشاگران زدم، از قبل آماده کرده بودم: «دیگه هیچ‌وقت به این باشگاه نمیام. قسم می‌خورم. هیچ‌وقت!»
الان دیگر باید راهی پیدا میکردم که بتوانم رویای حضور در بوکا را به واقعیت بدل کنم. تا پنج‌شنبه، 12 فوریه، آرژانتینیوس و بوکا به توافقات لازم رسیده بودند، ولی روز بعد، آراگون تهدیدی که برایم فرستاده بود، از طریق خورخه اجرایی کرد. بازرس اداره مالیات، سرزده به آنجا رفت و مبلغی که برای انتقال من کنار گذشته بودند، ناپدید شد. درگیری‌های زیادی کلید خورد که تا 20 فوریه هم ادامه داشت. در نهایت به صورت قرضی همراه با بند خرید، راهی بوکا شدم. برای این انتقال، بوکا باید 4 میلیون به همراه چندین بازیکن راهی آرژانتینیوس می‌کرد. سانتوس، روتوندی، سالیناس، زانابریا، بوردون و راندازو شش بازیکنی بودند که از تیم رفتند. مدیربرنامه همه‌شان، مردی به نام گیرمو کوپولا[2] بود؛ اسمی‌که تا آن موقع نشنیده بودم، اما در ادامه قرار بود نقش مهمی‌در زندگی‌ام داشته باشد. راندازو انگار فکر می‌کرد اوه زیلر[3] است، چون تمایلی به انتقال نشان نمی‌داد و جنجال زیادی هم راه انداخت. الان که فکر می‌کنم، می‌بینم تنها به خاطر گیرمو ممکن بود انتقال من شکست بخورد. اصرار داشت که راندازو نمی‌خواهد از بوکا برود و مدیران بوکا به او می‌گفتند: «گیرمو، این واقعا بی احترامیه. اگه نتونیم دیگو رو اینجا بیاریم، طرفدارا ما رو می‌کشن!» گیرمو هم پاسخش‌این بود: «بی احترامی؟ این بی احترامی به راندازو به حساب میاد!» ممکن بود انتقالم را خراب کند، ولی واقعا به خاطر حمایتی که از بازیکنانش می‌کرد، تحت تاثیر قرار گرفتم.
پول زیادی قرار بود دستم را بگیرد، ولی در واقع چیزی نصیبم نشد. درصد من از انتقال قرار بود چیزی حدود 600 هزار دلار باشد، ولی در آخر به شکل خودشان پرداخت کردند. بوکا چند آپارتمان ساخته دست پیمانکاری به نام تیتو هوروویچ به نامم کرد که انگار از مقوا ساخته شده بودند. البته برای همان هم نتوانستیم سندی تحویل بگیریم. هیچ کاغذی برایشان نبود. هیچ‌چیز! هر کدام در یک گوشه شهر بود. فاجعه بودند. حتی نمی‌توانستیم آنها را به کسی بفروشیم.
پیشنهاد ریور را که خیلی متمول بودند رد کرده بودم تا به بوکایی بروم که یک پنی هم نداشتند. دیوانگی بود. پول زیادی از دست دادم یا حداقل فرصت پول درآوردن را از دست دادم. با این حال، الان دیگر می‌دانم مقصد نهایی‌ام قرار بود اروپا باشد. بارسلونا در همان زمانی که در آرژانتینیوس بودم، اظهار علاقه کرد به آنجا بروم و خب مشخص بود که کسی در آرژانتین نمی‌تواند با بارسا رقابت کند؛ اول به خاطر وضعیت اقتصادی در آرژانتینِ آن زمان و دوم اینکه تمام بازیکنان بزرگ برای بازی به اروپا می‌رفتند.
با آن انتقال به بوکا، زندگی‌ام از این‌رو به آن‌رو شد. قبل از آن هم مشهور بودم، ولی فکر نمی‌کردم پوشیدن آن پیراهن بتواند چنان تغییر بزرگی ایجاد کند. هر وقت به رستوران می‌رفتم، دو هزار نفر دورم جمع می‌شدند تا امضا بگیرند و حتما چیزی شکسته می‌شد. از خانه کوچکم در آرگه ریچ، به خانه بزرگ‌تری نقل مکان کرده بودم. ماشینم را از فیات 125 به مرسدس‌بنز ارتقا داده بودم. همه‌چیز عوض شده بود. زندگی دیگری را شروع کرده بودم.
جمعه، 20 فوریه 1981، قراردادم را در ورزشگاه بومبونرا مقابل دوربین‌های کانال 13 تلویزیون که حق پخش اختصاصی را خریداری کرده بود، امضا کردم. عصر همان روز، پا به زمین گذاشتم تا در دیدار دوستانه‌ای مقابل آرژانتینیوس بازی کنم. این هم بخشی از قرارداد بود. یک نیمه برای هر تیم بازی کردم. پیراهن آرژانتینیوس که در نیمه اول پوشیدم را به فرانسیس کورنیو اهدا کردم. بعد، در راه پله‌های رختکن، لباس عوض کردم و برای اولین بار، پیراهن بوکا را پوشیدم. راهی زمین شدم و صلیب کشیدم و با پای راست، وارد چمن شدم. می‌دانستم ماجراجویی فوق‌العاده‌ای آغاز کرده‌ام و همه‌چیز خیلی زود به اوج رسید. همان اول کار، با پنالتی مقابل باشگاه سابقم گل زدم؛ باشگاهی که عاشقش بودم.
[1] Pato Fillol
[2] Guillermo Coppola
[3] Uwe Seeler
از دست ندهید ????????????????????????
مدیر سپاهان: قرارداد پیام نیازمند 160 میلیارد نیست سوپرکاپ جنجالی ترکیه؛ تجمع مقابل سفارت عربستان! اعتراف فرگوسن: اشتباه کردم کسی را مامور مهار مسی نکردم کدام بازیکنان استقلال و پرسپولیس عازم خدمت می‌شوند؟ ناخدا نیمار؛ ستاره برزیلی میزبان سفر لاکچری با کشتی / عکسمنبع: طرفداری
کلیدواژه: بوکا جونیورز آن موقع
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tarafdari.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «طرفداری» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۴۰۴۵۵۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
حماسه باشکوهی که شهید شیرودی رقم زد/در حد امکان وامدار تاریخ بودم
دریافت 141 MB
خبرگزاری مهر-گروه هنر-صادق وفایی؛ پس از «کانی‌مانگا» در سال ۱۳۶۶، «پرنده آهنین» در سال ۱۳۷۰ و سریال تلویزیونی «سیمرغ» در سال‌های دهه ۷۰، سینما و تلویزیون ایران تولید ویژه‌ای درباره خلبانان هوانیروز نداشت. تنها صحنه‌هایی از فیلم «چ» ابراهیم حاتمی کیا در چند دهه بعد به هلی کوپترهای کبری و ترابری این یگان ارتش اختصاص داشت.
فیلم سینمایی «آسمان غرب» در چهل و دومین جشنواره فیلم فجر نمایش داده شد و برای اکران نوروزی ۱۴۰۳ هم نوبت گرفت؛ فیلمی که پس از چند دهه در سینمای ایران تولید شد و به طور کامل به هوانیروز و زندگی یکی از خلبانانش اختصاص داشت؛ شهید علی‌اکبر قربان‌شیرودی که یکی از رکوردداران پرواز در جبهه‌های ایران و جهان است و ۸ اردیبهشت ۱۳۶۰ سالروز شهادت اوست.
اکران نوروزی «آسمان غرب» و سالروز شهادت شهید شیرودی بهانه خوبی برای گپ و گفت با محمد عسگری کارگردان این اثر بود. در این گفت‌وگو، ضمن پرداختن به موضوعاتی چون چالش‌های تولید اکشن جنگی در سینمای ایران و جلوه های ویژه چنین آثاری، به مسایل تاریخی جنگ چون تمرد شیرودی از دستور بنی صدر و خرابی هلی کوپترهای کبرای شکارچی تانک در روز اول جنگ پرداخته می شود.
مشروح این گفت‌وگو را می‌خوانید:
*با بعضی از خلبان‌های هوانیروز که درباره فیلم «آسمان غرب» صحبت میکردم، نکته‌ای داشتند؛ این که ۳۰۰ شهید خلبان در هوانیروز داشته‌ایم، چرا سراغ شیرودی رفته‌اید؟ جواب شما چیست؟
محمد عسگری: اگر به من باشد برای ۳۰۰ شهید باید ۳۰۰ فیلم ساخت. اما اینکه چرا بین خلبانان هوانیروز شهدای مطرحی مثل شهید شیرودی و کشوری وجود دارد، باید از همان خلبانی پرسید که با شما صحبت کرده است. برخی اوقات اینگونه است که زندگی شهدا یا رویدادهایی که در زندگی‌شان رخ داده، قابلیت دراماتیک‌شدن دارند و برای برخی‌شان نه. هدف مشترکشان درباره جنگیدن و شهادت هم به کنار! نکته مهم زبان سینماست که در آن باید دید چه چیزی قابلیت دراماتیک‌شدن دارد. ممکن است بین شهدایی که آن عزیزان خلبان گفته‌اند ۲۰۰ نفرشان این قابلیت را داشته باشند ولی پیشنهاد ساختن «آسمان غرب» درباره شهید شیرودی، به من داده شد. گفتند این قصه بنا بوده ساخته شود ولی نشده و ۲ سال معطل است. من هم به شرطی که خودم بنویسم، پذیرفتم و شد «آسمان غرب».
*به‌نظرم اینجا بحث معذوریت‌های کارگردان مطرح است. در سریال «سیمرغ» هم که درباره شهدای هوانیروز بود، قصه در زندگی کشوری، شیرودی و (حمیدرضا) سهیلیان خلاصه می‌شد. نکته مهمی که وجود دارد، اطلاعاتی است که در اختیار شمای کارگردان قرار می‌گیرد تا آن اتفاق دراماتیک را رقم بزنید. شما دنبال درام هستید. ممکن است فرازهایی را از واقعیت وام گرفته باشید و فرازهایی را از خودتان و تخیل بهره برده باشید. از این‌چالش‌ها در طول کار داشتید؟
قطعا داشتیم. سرپیچی موضوع خوبی است برای تبدیل شدن به درام؟
*نفس سرپیچی؟
بله.
*که البته خلبان‌های هوانیروز درباره آن (یعنی سرپیچی توسط شهید شیرودی) بحث دارند.
ما که قرار نیست تاریخ بنویسیم. ما داریم سینما کار می‌کنیم. در تمام گفت‌وگوهایم هم گفته‌ام که بخشی به این ماجرا، اضافه شده و من به‌عنوان نویسنده اضافه کردم و تا جایی هم که ممکن بوده است، وامدار تاریخ بودم. گاهی هم حب و بغض هایی وجود دارد که دوست دارند فقط قصه خودشان روایت شود. یا فکر می‌کنند ما باید نعل به نعل و عین به عین مثل کتاب یا گزارش تاریخی عمل کنیم. مخاطب حوصله چنین چیزی را ندارد و زمانی که صحبت از سریال بلندبالای ۲۰ تا ۳۰ قسمتی می‌شود، می‌توان در آن به جزییات پرداخت. اما در ۱۰۰ دقیقه فیلم سینمایی نمی‌شود. در این‌باره چنین حرف‌هایی را شنیدم که «آقا ما از آن در نرفتیم از این یکی در رفتیم داخل. یا شب را روی تخت‌خواب‌های این شکلی نخوابیدیم و تخت‌مان یک شکل دیگر بود.» اما برای فیلمنامه مهم نفس اتفاق است نه این جزییات.
برخی اوقات اینگونه است که زندگی شهدا یا رویدادهایی که در زندگی‌شان رخ داده، قابلیت دراماتیک‌شدن دارند و برای برخی‌شان نه. هدف مشترکشان درباره جنگیدن و شهادت هم به کنار! نکته مهم زبان سینماست که در آن باید دید چه چیزی قابلیت دراماتیک‌شدن داردخلبان‌ها کار حماسه‌گونه و قهرمانانه‌ای انجام دادند. من با خلبان‌هایی که در آن برهه و اتفاقات بودند، صحبت کردم. یک عِرق و تعصب نسبت به جزییات ماجرا دارند. توجه کنیم که چهل و دو سه سال از آن زمان گذشته و جنگ به دلیل نوع اضطرابی که دارد، ناخودآگاه شاید باعث فراموشی یا اشتباه شود. شاید هم از زاویه نگاه دیگران جور دیگری باشد. هرکدام از خلبان‌ها یک اتفاق را تعریف می‌کردند اما از زاویه خودشان و در مجموع به این نتیجه می‌رسیدیم که یک تمرد مقدس در تصمیم‌گیری‌شان رخ داده است. این بود که برای من مهم بود. زاویه نگاه من که زاویه نگاه خلبان‌ها نیست. من در فیلم قبلی خودم هم که مربوط به عملیات مرصاد بود، با خیلی‌ها مصاحبه چهره به چهره داشتم و گفت‌وگو میکردم. آن موقع اعتقاد داشتم و هنوز هم بر این باورم که پژوهش میدانی است که ما را به نتیجه خوب می‌رساند.
*پس منظورتان این است که نگاه کارگردان است که حرف آخر را می‌زند!
بله. نگاه نویسنده و کارگردان که می‌گوید این، سینمایی‌تر است و می توان از آن بهره برد.
*پیش از این مصاحبه با یکی از خلبان‌های کبرا صحبت میکردم که خودش در تیم آتش بوده است. یکی از ناراحتی‌ها و دغدغه‌هایش این بود که در حماسه سرپل ذهاب، شیرودی تانک نزد و مشغول زدن نفرات و استحکامات دشمن بود.
نه ...
*صحبتمان سر این بود که کبرایی که تانک می‌زند، موشک تاو حمل می‌کند و کبرایی که راکت دارد، تانک نمی‌زند. در شلوغی فیلم این تلقی به وجود می‌آید که شیرودی تانک هم زده است. اگر خودمان را جای آن خلبان بگذاریم، فکر کنم دغدغه امانتداری‌اش اینجا خود را نشان می‌دهد که شیرودی تانک نزده است ولی شما این تصویر را نشان داده‌اید که زده!
نکته اول اینکه ما سینما کار می‌کنیم و در سینما می‌توان کارهای بسیاری کرد. در سینمای هالیوود یا اروپا وقتی اکشن می‌بینیم، تصاویر و سکانس‌هایی را می‌بینیم که وظیفه‌شان این است تماشاگر را به وجد بیاورند. موضوع بعدی یک توضیح فنی درباره آقای شیرودی است. هلی‌کوپتر کبرا یک‌مدل تاو دارد و یک‌مدل نان‌تاو؛ یعنی تاو ندارد. تاو هم موشکی است که ۳ و نیم تا ۴ کیلومتر برد دارد و به وسیله سیمی که به انتهایش متصل است، به سمت هدف هدایت می‌شود. آتش تاو به دلیل حجم باروت و تی ان تی درونش، سهمگین‌تر از راکت است.
*۱۲ سانتی‌متر در زره تانک نفوذ می‌کند.
اما این به این معنی نیست که راکت کاری نمی‌کند. راکت به شنی تانک بخورد، آن را از کار می‌اندازد. اگر به لوله برجک بخورد، تانک از کار می‌افتد. من این اصرار را نمی‌فهمم.
*شاید وسواس درست نقل کردن تاریخ باشد!
از یکی از آقایان چنین مطالبی شنیدم. گفتم پس بقیه که تاو نداشتند چه می‌کردند؟ پشه می‌کشتند؟ می‌توانم بگویم از آن۱۷ یا ۱۸ خلبانی که در آن برهه در پادگان ابوذر حضور داشته‌اند، با ۱۲ نفرشان گفت‌وگو کرده‌ام. ۱۰ نفرشان بر حماسه و قهرمانی شیرودی متفق‌القول بودند و گفتند اگر این شهید بزرگوار نبود ما اصلا نمی‌ایستادیم. من برای این حرفم، سند و مصاحبه ضبط شده دارم. ولی ۲ نفر از این خلبانان بزرگوار که کارنامه درخشانی هم دارند، این اعتقاد را نداشتند. می‌خواستند من قصه آنها را بسازم. ولی بنا نبود من فیلم آنها را بسازم چون پیشنهاد نشده بود. مگر می‌شود با راکت نفر زد؟ کبرا با راکتش نفر بزند؟ ما با مخاطب عام طرف هستیم.
*نه! منظورشان زدن تجمع نفرات و ادوات بود. حالا شما بحث را به جای خوبی رساندید. مخاطب عام که با هلی‌کوپتر و شیوه رزمش آشنا نیست مطمئنا از فیلم لذت می‌برد. من هم که آشنا هستم، لذت می‌برم. اما خلبانی که از نظر سطح آگاهی ۱۰ پله از من بالاتر است، به پروازهای فیلم انتقاد دارد. ایشان به فیلمبرداری از پروازها انتقاد داشت. احساس من این بود که منظورش این است که احتمالا حق مطلب را ادا نکرده است.
این‌حرف برایم مبهم است!
*طرف خودش در کابین بوده، اتفاقات را با چشمش دیده و مانورها را انجام داده است. این نظر اوست که ما چه مانورهای محیرالعقولی انجام داده‌ایم ولی تصویری که فیلم نشان می‌دهد، حس و حالشان را منتقل نمی‌کند. این از ذهنیت او. ولی من در ذهن خودم به این پاسخ رسیدم که ما یعنی شما در پی ساختن فیلم مستند نیستید. بلکه هدف ساختن فیلم سینمایی است. در این کار، نمی‌شود خیلی تخصصی کار کرد و اطلاعات تخصصی به مخاطب داد.
بله. چون حوصله‌اش سر می‌رود. وقتی درباره یک برهه تاریخی کار می‌کنیم، به گفت‌وگو با ۱۰ نفر اکتفا نمی‌کنیم. نه! من با تمام افراد و پیرمردهای اطراف پادگان ابوذر که با شیرودی رابطه نزدیک داشتند، صحبت کردم. عکس‌هایشان را دیدم. با خانواده‌هایشان هم حرف زدم، همین‌کار را با همرزم‌هایش هم انجام دادم. اسناد تاریخی را هم بررسی کردم. بعد رفتم سراغ حادثه جذاب. ما برای ۵ یا ۱۰ نفر فیلم نمی‌سازیم بلکه برای ۵۰ میلیون مخاطب اثری خلق می‌کنیم.
به یاد دارم یک سکانس درباره خراب بودن یکی از هلی‌کوپترها و مسایل فنی‌اش نوشته بودم. ولی خب چنین چیزی برای تماشاگر فیلم جذاب نیست. اما خب، خلبان‌ها چون به موضوعات فنی و مهندسی وارد هستند، توقع دارند در این‌باره هم تصویر بینند. ولی این‌کار حوصله تماشاگر را سر می‌برد. این حرف‌ها را می‌شنیدم که «چرا نیامدی درباره تعمیر هلی‌کوپترها تصویر بگیری؟» من نمی‌توانم درباره کل هوانیروز و جزییاتش فیلم بسازم.
*بله! قالب سینمایی و محدودیت زمانی‌اش نمی‌گذارد. یک نکته مثبت درباره فیلم، کارشناسی نظامی آن بود. سال‌ها پیش یکی از فیلم‌های پُرخرج سینمای جنگ را دیدیم که روزهای اول جنگ را تصویر می‌کرد و متاسفانه هواپیمای عراقی بمباران کننده در آن، میگ ۲۹ بود در حالی که عراق در آن برهه میگ ۲۹ نداشت. خب این نشان از ضعف کارشناسی فیلم داشت. یا چند سال پیش فیلم موفق دیگری ساخته شد که در آن کبراهای هوانیروز که اتفاقات کشوری و شیرودی خلبانشان بودند، برای زدن تجمع ضدانقلاب پرواز کردند. کبراهایی که در آن فیلم دیدیم، کبراهای مقطع انقلاب و جنگ نبودند. کبراهایی بودند که خودمان در سال‌های پس از جنگ ساختیم و خطوط بدنه‌شان شکسته‌تر است. ولی «آسمان غرب» این مشکل را نداشت.
من به جزییات توجه جدی داشتم. حتی گفتم برای تصویر فشنگ‌های ۲۰ میلی‌متری مورد استفاده کبرا، از قدیمی‌ترین فشنگ‌های انبار مهمات استفاده کنند. سعی‌ام بر این بود که همه‌چیز به واقعیت آن‌روز نزدیک‌تر باشد. هلی‌کوپترهای جدیدتر برای پرواز بهتر بودند ولی برای اینکه به آن روزها نزدیک‌تر باشیم، تاکید کردم از همان هلی‌کوپترهای قدیمی استفاده کنند که بعضا ایراد و اشکال هم داشتند. بگذارید بگویم در هیچ کدام از پلان‌های این فیلم، بازیگر ما که نقش خلبان را بازی می‌کرد، در آسمان نبود. یعنی هلی‌کوپتر روی زمین بود و بازیگر فعالیت پرواز را بازی می‌کرد. بدنه هلی‌کوپتر روی کفی پشت تریلی بود و پلان‌ها را این‌طور گرفتیم که بازیگر در حرکت بودن و پرواز برایش ملموس‌تر باشد.
از آن ۱۷ یا ۱۸ خلبانی که در آن برهه در پادگان ابوذر حضور داشته‌اند، با ۱۲ نفرشان گفت‌وگو کرده‌ام. ۱۰ نفرشان بر حماسه و قهرمانی شیرودی متفق‌القول بودند و گفتند اگر این شهید بزرگوار نبود ما اصلا نمی‌ایستادیم. ولی ۲ نفر از این خلبانان بزرگوار که کارنامه درخشانی هم دارند، این اعتقاد را نداشتند. می‌خواستند من قصه آنها را بسازم.هلی‌کوپتر کبرا به‌دلیل قدرت مانورش بسیار جذاب است. اگر هر تیمی از ۲ طرف جنگ آن را داشته باشد، می‌تواند طرف مقابل را لت و پار کند. اما برای سینما یک هیولای آهنی غیرقابل کنترل است. ما بحث دوربین و فوکوس و فولو را داریم. حین فیلمبرداری، تبدیل به کارگردان تلویزیونی یک مسابقه فوتبال شده بودم. وقتی می‌رفت بالا فیلمبردارها گیج می‌شدند که حالا باید کجا را بگیرند. مثل توپی که این طرف و آن طرف می‌رود.
*یکی از آقایان خلبان با حس ششمش می‌گفت فهمیده میلاد کی‌مرام موقع فیلمبرداری در حال پرواز در آسمان نیست و البته که این مساله به همان محدودیت‌های کارگردان و سینما که شما گفتید، برمی‌گردد.
این واقعیت را من الان می‌گویم و حتی در نشست فیلم در جشنواره فجر هم نگفتم.
*ولی از نظر خلبانی می‌توانست در کابین جلو به جای افسر تسلیحات بنشیند.
نه هرگز نمی‌تواند.
*چرا نمی‌شود؟ خلبان هلی‌کوپتر در کابین عقب می‌نشیند و او در کابین جلو. مشکل پرواز با هواپیما را هم ندارد که با فشار جی روبه‌رو باشد.
وقتی فیلمنامه را می‌نوشتیم چنین تصوری داشتیم. می‌گفتیم فیلمبردار در کابین جلو بنشیند و کابین عقب هم خلبان باشد. در این مدل می‌شد پی او وی خلبان را بگیرد. نگاه دیگر این بود که دوربین را ببندیم و نفر جلو خلبان و نفر پشتی بازیگر ما باشد. اما نه با این موضوع موافقت شد و نه از لحاظ فنی امکانش بود. ببینید! ما بنا بود فیلم کار کنیم. یک خلبان هم انسان است دیگر! ممکن است در آسمان قندش بیفتد. دو نفره بودن پرواز برای این است که اگر برای یکی‌شان اتفاقی افتاد، دیگری هلی‌کوپتر را هدایت کند. ولی ما که نمی‌توانستیم بدترین حالت ماجرا را به عنوان پیش فرض فیلمبرداری‌مان به کار ببندیم. ضمن اینکه، بعضی از فرامین پرواز به صورت مشترک است و بعضی دیگر مشترک نیست و هرکدام از خلبان‌های کابین عقب و جلو به طور اختصاصی آنها را برعهده دارند. چنین موضوعاتی در ماجرای فیلمبرداری این فیلم وجود داشت.
*یک ماجرای فیلم که توجه من را جلب کرد، شهادت حمیدرضا سهیلیان بود. بر محدودیت‌های سینمایی و زمانی فیلم واقف هستم اما می‌دانم این خلبان موقع شهادت با شیرودی نبوده و حین برگشت از ماموریت شهید نشده است. احساس کردم ماجرای شهادت سهیلیان را کنار یک قصه و اتفاق دیگر قرار داده‌اید. درست است؟
بله. من وقایع یک ماه نخست جنگ را روایت کرده‌ام. حوادث این بازه زمانی را در سه روز نشان دادم.
*همان فشرده‌کردن!
بله. با فرمانده هوانیروز و مجموعه ارتش هم صحبت کردم که دوست داریم شهادت یکی از این خلبان‌ها را ببینیم. در صورتی که کل مجموعه فیلم درباره فتح و قهرمانی است. نمی‌گویم شهادت فتح نیست ولی ماموریتی را می‌خواستیم که پیروزمندانه است.
*و آن مقطع فیلم (شهادت سهیلیان) هم جایش بود دیگر! یعنی بعد از آن همه پیروزی و تانک زدن، زمانش بود که به نوعی حال مخاطب را بگیرید.
و همیشگی بودن خطر مرگ برای خلبان‌ها را گوشزد کنیم.
*بعدش هم ماجرای گرفتن هلی‌کوپتر به کابل فشار قوی بود.
بله. آن اتفاق هم مربوط به بازه زمانی دیگری بود. یا آن کار شیرودی که با هلی‌کوپترش جیپ سیمرغ دشمن را چپ می‌کند، هم برای مقطع دیگری بود. برای قبل جنگ و مبارزات.
*بله من هم شنیده بودم در کردستان رخ داده است ولی بعضی از آقایان خلبان در صحت و سقمش تشکیک کردند.
من با کسی صحبت کردم که خودش در هلی‌کوپتر بوده است. اصلا فرض بگیریم که چنین اتفاقی در واقعیت نیفتاده است. شما فیلمی در سینما دارید که در آن، هلی‌کوپتر از تونل قطار عبور می‌کند ...
*ماموریت غیر ممکن ۱ ...
ولی مخاطب اصلا دنبال این حرف‌ها نیست. می‌گوید واووو! چه دست‌فرمانی داشت! باز هم می‌گویم ما تاریخ کار نمی‌کنیم سینما کار می‌کنیم. کار ما روایت عین به عین و نعل به نعل تاریخ نیست. بنا نیست این را بگوییم که روز دوشنبه چندم مهر که جلوی پادگان دعوا شد، علت دعوا چه بود؟ این، کار مستندنگاران و نویسندگان است. روی همین حساب هم گفتیم یک روایت قهرمانانه از شهادت شهید سهیلیان داشته باشیم.
*سهیلیان واقعا ظرفیت ساخت فیلم مستقل و سریال را دارد. همان‌طور که می‌دانید بین خلبان‌های هلی‌کوپتر معروف بوده به خلبان بی‌باک. چون یک‌بار مورد هدف قرار گرفته بود و باک هلی‌کوپترش سوراخ شده بود ولی دشمن را تعقیب می‌کند.
این موارد در فیلمنامه بود.
*ولی کوتاه شد؟
نه. مساله محدودیت زمان است. همه این‌ها و حتی اسم‌هایی که خلبان‌ها در آسمان همدیگر را به آنها صدا می‌کردند در فیلمنامه بود و درباره‌شان پژوهش کرده بودیم. مثلا این به آن می‌گفت آقاشیره! همه این‌ها را داشتیم. آنها را می‌دانیم ولی اگر بخواهیم سراغشان برویم، ۵ دقیقه از فیلم رفته و اصل ماجرا که ایستادگی و مقاومت سرپل ذهاب است، مغفول می‌ماند. روی همین حساب نخواستیم به همه جزییات بپردازیم.
*یک واقعیت درباره هوانیروز و جنگ هست که در فیلم ندیدیم؛ اینکه موشک‌های ضدتانک کبراها در روز اول جنگ کار نکرد.
این‌طور نبود که عمل نکند. بنا به دلایلی سیستم موشک‌انداز تاو را در هلی‌کوپترها از کار انداخته بودند.
*کارشکنی؟
نه. شاید دلیلش کودتای نوژه بوده باشد. در هر صورت این‌موشک‌ها وایر کات می‌شدند. یعنی پس از شلیک سیم شان با طی مسافتی قطع می‌شده است. تاو وقتی شلیک می‌شود با نگاه خلبان و ابزاری که روی کلاهش است، هدایت می‌شود. این‌تاوها پس از شلیک به هدف نمی‌خوردند و منحرف می‌شدند. پیش از شروع جنگ، به دلیل تحرکاتی که عراق داشت، هوانیروز می‌گوید بهتر است سیستم شلیک تاو چند فروند از هلی‌کوپترها را راه بیندازیم که منحصر به یک فروند می‌شود. به این ترتیب سه چهار روز پیش از آغاز جنگ، یک هلی‌کوپتر تاو درست می‌شود که خلبان‌هایش هم آقایان نریمان شاداب و غلامرضا شهپرست بوده‌اند. این یک هلی‌کوپتر در روز اول بوده و تانک زده است.
*صحبت خراب بودن موشک‌های تاو در کتاب «رقص دلفین‌ها» توسط خلبان غلامرضا علیزاده نیلی روایت شده است. البته ایشان می‌گوید روز دوم این ایراد رفع شد اما صحبتی از ماجرای این یک فروند نکرده است.
باز هم می‌گویم شاید برای یک خلبان مهم باشد که با سه فروند به ماموریت رفتند یا پنج فروند. ولی برای مخاطب عام مهم نیست. باید این‌طور با این موضوع مواجه شد که روایت ما، چگونه قهرمانانه‌تر بودن است و حماسه باشکوه‌تری را می‌بینیم. البته ما تعداد و جزییات را رعایت کردیم ولی قرار نبود همه جزییات حرکات پروازشان را نشان بدهیم. مثلا در جایی داشتیم که آقای شاداب و شهپرست در حال رفتن به ماموریت هستند که خودرو یکی‌شان را روی زمین تشخیص می‌دهد و می‌گوید این ماشین من است. می‌نشیند و ...
*این تصویر را در فیلم «پرنده آهنین» ساخته علی شاه‌حاتمی در سال ۱۳۷۰ هم دیده‌ایم.
این خاطره خود آقای شاداب است. ولی خب، داستان ما نیست ...
*... و در مسیر قصه قرار ندارد.
بله. چون می‌خواهم چیز دیگری بگویم.
*نکته مهم این است که شما دایره مخاطبتان را تعریف می‌کنید. یک جمعیت بزرگ مخاطبان عام است. گروه دیگر مخاطبان نیمه‌حرفه‌ای و گروه دیگر که در اقلیت است، مخاطبان خیلی حرفه‌ای هستند. به‌نظرم شما نمی‌توانید همه این‌ها را با هم راضی نگه دارید.
ما تا محدوده مشخصی مجاز به پیشروی هستیم؛ تا جایی که سینما جواب می‌دهد. اگر مستند باشد، درباره جزییات بیشتر صحبت می‌شود. در سریال هم می‌شود به جزییات پرداخت ولی در سینما نمی‌شود تا این حد جزیی‌نگر بود، از همه گفت و همه را هم راضی نگه داشت.
*بحث هدف هم مهم است که هدف شما گفتن از شیرودی بوده است. وگرنه جای خالی خیلی‌ها در فیلم احساس می‌شود؛ علیرضا حراف، احمد کشوری، یحیی شمشادیان، منصور وطن‌پور که تیم‌های آتش کبرا را در اول جنگ سامان داد، نریمان شاداب، غلامرضا شهپرست، احمدعلی نجاریان، عبدالله نجفی و ... ولی به قول شما نمی‌شود همه را در یک‌فیلم نشان داد. ولی کار شما باعث امیدواری است.
جالب است که اسم خیلی از این افراد را آوردید اما از حسین فریدعلی‌پور نگفتید. نکته این است که ما فقط اسم شهدا را در فیلم آوردیم. یعنی به‌جز شیرودی، دیگران مابه‌ازا هستند.
*و خب همین هم هست که موجب ناراحتی بعضی‌هاشان شده است.
ببینید ما براساس توافق با فرماندهان ارشد ارتش به‌ویژه هوانیروز و همرزمان شهید شیرودی به جمع‌بندی رسیدیم. خب اگر کسی مدعی باشد، باید این‌ها باشند. می‌گویند این ۱۲ نفر در سه چهار روز اول جنگ حضور داشته و مابقی هم آمده‌اند. بله بیش از ۴۰ سال گذشته و روز دهم مهر ۵۹ هم، اوایل جنگ محسوب می‌شود. ولی موضوع مدنظر من، ۳۱ شهریور و اول مهر است. می‌گویم شما در آن سه روز نبوده‌ای! ولی از نظر خودش بوده و حضور داشته است. البته بوده، فقط سه چهار روز اول را نبوده است. من درباره همین موضوع با مشکلات زیادی روبه‌رو شدم. «آقا آنها روز سوم ساعت ۱۰ آمدند. این‌ها روز سوم ساعت ۱۲ رسیدند». باور کنید من دنبال این ساعت و جزییات نبوده‌ام. آن راوی‌های زنده‌ای که در آن سه چهار روز اول بوده‌اند، محتوا را تایید می‌کنند و از روی بزرگی‌شان گفتند نمی‌خواهیم اسمی از ما باشد.
«آسمان غرب» اختصاصا درباره کبراست. این خلبان‌ها افرادی زحمتکش، مظلوم و باهوش هستند. امیدوارم سایه‌شان روی سر خانواده‌شان باشد. چون وقتی وارد هلی‌کوپتر می‌شوند گویی در یک‌تابوت متحرک نشسته‌اند. در حقیقت کبرا نه چتر نجات دارد و نه سامانه اجکت. پریدن از آن به معنی این است که ملخ هلی‌کوپتر گردنت را می‌زند. بنابراین اولین حادثه برای خلبان کبرا، به‌معنای آخرین حادثه خواهد بود*به‌عنوان کارگردانی که در فیلمی درباره هلی‌کوپتر کبرا کار می‌کرد، از کدام قابلیت این پرنده بیشتر لذت بردید؟ توپ ۲۰ میلی‌متری دماغه‌اش، راکت زدن یا تاو شلیک کردن؟
از اینکه این پرنده می‌تواند در ارتفاع بسیار پایین نزدیک سطح زمین پرواز کند و قدرت شلیک و مانور دارد. لوله برجک تانک تا یک جایی می‌تواند پایین بیاید. کبرا از این‌حد هم پایین‌تر می‌آید؛ هلی‌کوپتری با این‌عظمت و هفده هجده متر طول می‌تواند چنین کاری کند. خلبان‌های کبرای زمان جنگ برایم روایت کردند که گاهی پس از برگشت از ماموریت، گندم‌ها، چمن‌ها و علف‌های گیر کرده به اسکید (پایه)های هلی‌کوپتر را با داس جدا می‌کردند. این نشان از تبحر یک خلبان دارد که در آن ارتفاع بسیار پایین، هم هوا را می‌بیند و هم زمین و هدف را. بخش دیگر لذت‌بخشش، خود خلبانی است. خلبان این هلی‌کوپتر باید بسیار باهوش و حواس‌جمع باشد. هر دو دست و هر دو گوش، دو پا و دو چشم و زبانت باید کار کنند. باید حواست به همه چیز باشد. به همین دلیل خلبانی هلی‌کوپتر بسیار پیچیده‌تر از هواپیما است.
*به نکته خوبی اشاره کردید. درباره اول جنگ نظرهای گوناگونی وجود دارد و برخی می‌گویند روایت‌ها کمی نقصان دارند. عده‌ای می‌گویند اول جنگ فقط نیروی هوایی بود. عده دیگری هم می‌گویند نه فقط کبراهای هوانیروز بودند. چندی پیش در جلسه‌ای که ویژه خلبان‌های آزاده نیروی هوایی بود، حضور داشتم. در آن جلسه ۲ تن از خلبان‌های هوانیروز هم بودند؛ یکی آقای شهپرست از کبرا و دیگری یک خلبان دیگر از ترابری. یک صحبت قشنگ در آن جلسه این بود که یکی از خلبان‌های فانتوم به ۲ خلبان هلی‌کوپتر گفت «ما از بالا هوای شما را داشتیم!» پرواز ارتفاع پایین را هم که گفتید، در نیروی هوایی شاهکارهای به‌یادماندنی خاصی دارد و گاهی شاخه‌های نخل به زیر فانتوم‌های ما می‌گرفته است.
بله. به هر حال ویژگی هلی‌کوپتر، پرواز در ارتفاع پایین است.
*پرواز سه‌بعدی‌اش هم هست ...
اینکه ایستایی دارد و می‌تواند در یک‌نقطه توقف کند، از قدرت این‌جنگ‌افزار پرنده است. هواپیما از روی هدف رد می‌شود و تا دور بزند، خیلی دور شده است. به هر حال این موارد شاهکارهای بی‌نهایت عجیب و غریبی در دفاع مقدس ما هستند که می‌توانند دستمایه تولید خیلی آثار قرار بگیرند.
*امیدوارم این فیلم فتح باب باشد. چون به جز «پرنده آهنین» و «کانی‌مانگا»ی سیف‌الله داد فیلم دیگری به خاطر ندارم ...
«آسمان غرب» اختصاصا درباره کبراست. این خلبان‌ها افرادی زحمتکش، مظلوم و باهوش هستند. امیدوارم سایه‌شان روی سر خانواده‌شان باشد. چون وقتی وارد هلی‌کوپتر می‌شوند گویی در یک‌تابوت متحرک نشسته‌اند. در حقیقت کبرا نه چتر نجات دارد و نه سامانه اجکت. پریدن از آن به معنی این است که ملخ هلی‌کوپتر گردنت را می‌زند. بنابراین اولین حادثه برای خلبان کبرا، به‌معنای آخرین حادثه خواهد بود. کسی که در کابین چنین وسیله‌ای می‌نشیند و برای این مرز و بوم پرواز می‌کند، آدم قهرمان و عجیبی است. شما می‌گویید ۳۰۰ تا، من می‌گویم باید ۶۰۰ تا فیلم برایشان ساخت؛ ۳۰۰ تا برای خودشان و ۳۰۰ تا برای خانواده‌هایشان.
*چند شب پیش منزل یکی از خلبانان نیروی هوایی بودم که از هواپیمای اف‌پنج به اف‌چهارده منتقل شده بود. همسر این خلبان هم حضور داشت و در خوش و بش‌های پایانی، حرفی زد که چند ثانیه متوقفم کرد. ایشان به شوهرش اشاره کرد و گفت «ماموریت که می‌رفت، صدای هواپیماهایی را که تیک‌آف می‌کردند، می‌شمردم! و بعد از یک ساعت که برمی‌گشتند، دوباره صدای هواپیماهایی را که روی باند فرود می‌آمدند، می‌شمردم که ببینم شهید یا اسیر نشده باشد!»
[آه می‌کشد!]
*این هم یک خاطره از میزان اهمیت پرداختن به خاطره همسران خلبانان و ایثارگران! اما یک سوال هم درباره یکی از صحنه‌های مهم فیلم «آسمان غرب» که احتمالا در سینمای ایران باید از حیث جلوه‌های ویژه، اهمیت زیادی داشته باشد؛ همان‌صحنه‌ای که شیرودی با اسکیدهای هلی‌کوپترش، جیپ عراقی را از کنترل خارج و منهدم می‌کند. روایت ساخت این‌صحنه را از خودتان بشنویم!
این‌حادثه به‌صورت واقعی رخ داده و مربوط به پیش از جنگ است؛ یعنی کردستان و مبارزات شیرودی با خرابکارها. شیرودی و همراهانش ضدانقلاب را می‌زنند و چون مهمات نداشته است، ماشین فرمانده ضدانقلاب را که یک جیپ سیمرغ بوده است، تعقیب می‌کن ...
*همین خودرو بوده است ...
فکر کنم همین بوده ...
*گمانم این بود که یک جیپ ویلیز نظامی بوده باشد.
به‌هرحال سیمرغ یا بلیزر، یک ماشین شاسی بلند بوده است. این هم البته از همان جزییات است که خیلی مهم نیست. سر این ماجرا، اسکیدهای هلی‌کوپتر شیرودی کنده می‌شود و در رادیو اعلام می‌کند «لاستیک بگذارید که بیایم روی لاستیک‌ها فرود بیایم!» البته این بخش گفت‌وگوی رادیویی برای درخواست لاستیک را از فیلم خارج کرده‌ام. به هر حال در فیلم از شب پیش از درگیری سرپل ذهاب این خودروی سیمرغ نشان می‌شود و برای تماشاگر آشنازدایی اتفاق می‌افتد. یعنی به او می‌گویم حواست باشد بناست با این ماشین کاری بکنیم!
اکشن علم می‌خواهد و بسیار کار سختی است. باید تکنیک را بلد و مرد میدان بود وگرنه محصولش مسخره و آب‌دوغ‌خیاری می‌شود. اگر بلد نباشیم، اکشن خنده‌دار می‌شود. از سوی دیگر در «آسمان غرب» زحمت بچه‌های جلوه‌های ویژه رایانه‌ای بی تاثیر نبودگرفتن صحنه خیلی سخت بود؛ هم جلوه‌های ویژه میدانی و هم جلوه‌های بصری رایانه‌ای. البته نسخه کامل و اصلی همین است که در سینماها اکران می‌شود و نسخه جشنواره در این صحنه، نواقصی داشت. در بخش‌هایی هلی‌کوپتر را به طور مجزا فیلمبرداری می‌کردیم و در بخش‌هایی هم از سیمرغ به‌طور جداگانه فیلمبرداری کردیم چون نباید خیلی به هم نزدیک شوند. بعد بچه‌های بخش ویژوال تصاویر را به هم الحاق کردند. در بخش‌های دیگری هم با سینه‌موبیل فیلمبرداری می‌کردیم که زاویه دید هلی‌کوپتر را می‌گرفتیم تا به سیمرغ نزدیک می‌شود. بخش‌های پرواز خلبان‌ها هم که روی تریلی فیلمبرداری شد و بازیگرها ری‌اکشن دادند. بخشی هم که اسکید هلی‌کوپتر وارد سیمرغ می‌شود، به صورت میدانی و واقعی فیلمبرداری شده است. چون قابلیت‌های ویژوال ما شاید باعث انجام این‌کار می‌شد، اما زمان می‌خواست.
در کل، این‌سکانس در شش هفت محیط فیلمبرداری شد. برایم جالب بود. سال‌ها بود در سینماها ندیده بودم که تماشاگرها دست بزنند و تشویق کنند. نه فقط در سالن برج میلاد و کاخ جشنواره، در همه سینماهایی که فیلم را به نمایش گذاشتند، صحنه چپ‌کردن سیمرغ توسط شیرودی با تشویق مردم روبه‌رو شد. به همین‌دلیل این‌جمله برایم جذاب است: «این قصه قهرمان دارد!»
*جای تبریک دارد چون در سینمای ایران اینگونه صحنه‌ها را فاکتور می‌گیرند.
اصلا سمتش نمی‌روند.
*فکر کنم آخرینش را که دیدم، همان سکانس سقوط هلی‌کوپتر در «چ» ابراهیم حاتمی‌کیا بود!
ببینید اکشن علم می‌خواهد و بسیار کار سختی است. باید تکنیک را بلد و مرد میدان بود وگرنه محصولش مسخره و آب‌دوغ‌خیاری می‌شود. اگر بلد نباشیم، اکشن خنده‌دار می‌شود. از سوی دیگر در «آسمان غرب» زحمت بچه‌های جلوه‌های ویژه رایانه‌ای بی تاثیر نبود.
من می خواستم این فیلم را چه در فرم و ساختار و چه در محتوا، برای طیفی از افراد بسازم که قالب سنی‌شان بین ۱۲ تا ۳۰ سال باشد. این‌ها کسانی هستند که حوصله مقدمه ۲۰ صفحه‌ای و ۴۰ دقیقه‌ای ندارند. نمی‌گویم روش این‌مخاطب‌ها درست ولی اینگونه است. قطعا با نظام فکری جوان دهه ۴۰ نمی‌توان جوان دهه ۸۰ را داوری کرد. روی همین‌حساب تلاش من این بود اکشنی بسازم که مخاطب از دیدنش لذت ببرد.
کد خبر 6087874
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»